No sé si me apetece tener blog o no...¿se puede tener un blog para contar lo absolutamente feliz que estás por no tener/necesitar un blog?¿se puede tener un blog para decir que me vuelvo a sentir tranquila, relajada, no feliz que feliz nunca he sido y supongo que nunca seré básicamente porque no sé ser feliz, la felicidad no es un estado controlable, analizable, explicable...así que me contento con estar tranquila, a mi rollo, haciendo o no haciendo siempre lo que yo quiero, sin estar pendiente de nada ni de nadie...a mi rollo...como antes de tener blog, como antes de saber...que a mí también podía pasarme, que sí...
así me siento últimamente, tranquila, serena...sintiéndome contenta (que no feliz) con lo que tengo y con lo que no tengo...pero deseando saber qué pasa ahora, no ansiosa, sino expectante...
quizá...puede parecer conformista...no lo sé...solo sé que por fin me siento otra vez como siempre, como antes de saber que a mi también podía pasarme, no, no he olvidado que a mí puede pasarme, quizá deseo que vuelva a pasarme, simplemente para demostrarme a mí misma que podría/sabría...controlarlo, que no volvería a tropezar otra vez en la misma piedra....que simplemente fue algo que tenía que vivir (o no vivir) para poder disfrutar plenamente de lo siguiente (supongo que he leído demasiado a Coelho, he leído tanto y tan mal....)
Supongo que sí...que últimamente me ha dado por pensar que es una fase superada, una fase necesaria, sin la que el resto de mi vida no podría ser como es y cómo será...quizá por eso...a veces...me gustaría...
Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
2 comentarios:
Esqueceo, eu non lle daría máis voltas, a vida é como unha cadea de koans, “enigmas en apariencia absurdos imposibles de contestar de xeito lóxico”. Coma ti sinalas o absoluto non existe, non é real; cada momento é único e perecedeiro, xéstase nun tempo, nun espazo concreto xunto con outras moitas variables, seguiranlle outros pero xa non serán aquel. Velaí reside o atractivo do xogo, nós non estamos aquí para plantexar cuestións senón para tentares resolvelas e a multiplicidade de respostas e infindamente superior a cantidade de cuestións, e por suposto todas elas válidas. E xa se sabe... a cuestións ilóxicas respostas paradóxicas ou viceversa, mais quen di que como conceptos estes tamén son absolutos?
Se temos que culpabilizar a alguén da desazón e incertidume que esta situación nos causa que sexa a nosa natureza que enferma de desexo amosase obstinada en querer trocala secuencia e as normas do xogo.
Polo tanto ante a veleidade dos movementos da roda da vida que cada quen faga o que queira...
Esqueceo, eu non lle daría máis voltas, a vida é como unha cadea de koans, “enigmas en apariencia absurdos imposibles de contestar de xeito lóxico”. Coma ti sinalas o absoluto non existe, non é real; cada momento é único e perecedeiro, xéstase nun tempo, nun espazo concreto xunto con outras moitas variables, seguiranlle outros pero xa non serán aquel. Velaí reside o atractivo do xogo, nós non estamos aquí para plantexar cuestións senón para tentares resolvelas e a multiplicidade de respostas e infindamente superior a cantidade de cuestións, e por suposto todas elas válidas. E xa se sabe... a cuestións ilóxicas respostas paradóxicas ou viceversa, mais quen di que como conceptos estes tamén son absolutos?
Se temos que culpabilizar a alguén da desazón e incertidume que esta situación nos causa que sexa a nosa natureza que enferma de desexo amosase obstinada en querer trocala secuencia e as normas do xogo.
Polo tanto ante a veleidade dos movementos da roda da vida que cada quen faga o que queira...
Publicar un comentario